สามล้อฮีโร่

น้าแก้วเป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวยอะไร
ช่วงนั้นเรานั่งรถประจำกับแกตอนกลับบ้าน (ตอนอยู่เซนต์แอน)
แกจะรับเด็กที่อยู่ไกลสุดก่อนคือที่เซนต์แอน เซนต์หลุยส์ วัดเมือง ตามลำดับ

เวลาไปจอดที่วัดเมือง แกจะให้เด็กทุกคนลงไปกินขนม
ซึ่งแกมักจะให้เงินเด็กๆไปกินขนมเสมอ โดยเฉพาะเรา
ตอนนั้นบ้านเราคงจนสุดในรถ ครั้งละสองบาท(กินได้สองอย่างเลยนะ)

มีวันนึง แกบอกถามว่าเงินเหลือไหม ถ้าเหลือให้เลี้ยงขนมน้าคืน2บาท
ตอนนั้นเรางงๆ เอ๊ะน้ามาเอาเงินจากเราทำไม ธรรมดาให้เราตลอด
น้าบอกว่าต้องรู้จักให้บ้าง เราก็เลยให้ไปแบบไม่พอใจนัก
พอเราย้ายโรงเรียน ก็ไม่ได้เจอน้าแก้วอีก

ตอนเด็กๆเราไม่เข้าใจที่น้าพูดเท่าไร แต่คำพูดที่ไม่เข้าใจนี่แหล่ะ
มันติดอยู่ในหัวตลอด พอโตมาถึงเข้าใจ และมีอีกหลายเรื่องที่น้าสอน
แต่เราจำไม่ได้เท่าไร แต่รู้เลยว่าน้าเป็นต้นแบบ "คนดี" สำหรับเราเลย

หลังจากนั้นเราได้เจอหน้าแก้วสองครั้งโดยบังเอิญ ตอนม.ปลาย
และก็ช่วงจบม.ปลาย เหมือนว่าน้าจะกลับมาขับสามล้อปกติแล้ว
มีอยู่วันนึงเรากลับจาก กทม.อารมณ์เสียเรื่องไรไม่รุ้ แต่คือสุดๆ
เจอน้าตอนลงจากรถ เราไม่ทันได้มอง ตอนหลังรู้สึกว่าใช่น้าแน่ๆ
แต่เราไม่ได้กลับไปทัก เพราะหงุดหงิดอยู่ ตอนนี้รู้สึกว่าควรจะทักน้าเขา
ถ้าเขาเห็นเราด้วย เขาคงรู้สึกแย่ที่เราไ่ม่ได้ทักเขาแน่ๆ...

น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา
ตอนนี้ก็ยังธรรมด๊าธรรมดาอยู่เหมือนเดิม

แต่น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อที่เป็นฮีโร่ของเราเสมอ :]

ป.ล.เหนื่อยมากๆ เปิดเทอมมาอาทิตย์แรก ร่างกายไม่ปรับตัวเท่าไร
สมองด้วย...ภาษาญี่ปุ่นแบบว่าลงหลุมไปอย่างกู่ไม่อยากกลับ
เพิ่งเรียนไป 3วัน 3วิชา เจองานไป 7ชิ้นโอ้ววววจอร์ช
พรุ่งนี้จะนอนให้เต็มที่ จะจัดบ้าน จัดเสื้อผ้า เจอนัดอีก...เฮ้ออออ