Thursday 26 April 2007

Sia

เพลงจาก Grey's Anatomy

เป็นซีรีส์ทำนอง ER ที่กำลังดูอยู่ตอนนี้
รู้จักมาจากบล็อกจานวี ทำเราติดงอมแงมเลย

ชอบเพลงนี้ รู้สึกมันมีอะไร "บางอย่าง" ที่...นั่นแหล่ะ ชอบ
ลองฟังกันดู (และโหลดไปฟังกันตามสบาย)

Grey's Anatomy - Season 1 - Episode 04 - Sia - Sunday

For those who've slept
For those who've kept
Themselves jacked up
How Jesus wept
Sunday
Sunday

For those in need
For those who speed
For those who try to slow their minds with weed
Sunday
Sunday

For those who wake
With a blind headache
Who must be still
Who will sit and wait
For sunday, to be monday

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination run away

For those with guilt
For those who wilt
Under pressure
No tears over spilt milk
Sunday
Sunday

Sunday
Sunday

Sunday
Sunday

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination runaway

Yeah, it will be ok
Do nothing today
Give yourself a break
Let your imagination runaway

Monday 23 April 2007

ฉันหนาว สับสน และปวดหัว

วันนี้ฉันไปทำหน้าที่ลูกที่ดี นักเรียนที่ดี
และเพื่อนที่ดี


ฉันหนาว
เพราะมันหนาว มันเหนื่อยที่ต้องทำแต่สิ่งที่ถูก

ฉันสับสน
เพราะเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันให้สิ่งที่ถูกต้องกับตัวเองแล้วหรือยัง?

ฉันปวดหัว
เพราะหวัด เพราะภูมิแพ้ เพราะกลุ่มเพื่อนเฮงซวย



แด่.....วันที่ฉันหนาว สับสน และปวดหัว

ป.ล.สองวันก่อนซักผ้าลืมใส่ผงซักฟอก... ยาแก้ภูมิแพ้ก็ใกล้จะหมดแล้ว...แย่ๆ
ความรู้สึกตอนป่วยแ้ล้วไม่มีใครเอามือมาแปะหน้าผากนี่มันแย่มากเลย...เนอะ
ตอนนี้อยากคุยกับไอ้ชินมากถึงมากที่สุด

Wednesday 18 April 2007

แบบสอบถาม รูปถ่าย

รบกวนเวลาทุกท่านคนละนิด ช่วยทำแบบสอบถามชุดนี้ด้วยครับ

เป็นแบบสอบเกี่ยวกับรูปถ่าย ที่มีลักษณะเด่น แปลก ไปจากรูปถ่ายปกติทั่วไป
เป็นส่วนหนึ่งของวิชาที่ผมเรียนครับ เป็นงานบังคับให้ทำแบบสอบถามขึ้นมา
เพื่อใช้ผลจากแบบสอบถามมาทำงานชิ้นต่อไป

เริ่มเลยนะครับ

ลักษณะเด่นของรูปถ่ายทั้ง 5 ชุด
1.ภาพแบ่ง
2.ภาพซ้อน
3.ขอบดำ
4.ภาพเลนส์นูน
5.ใต้น้ำ

แบบสอบถาม
1.ท่านมีความสนใจในรูปถ่าย หรือชอบถ่ายรูปหรือไม่ (ชอบ/ไม่)
2.ท่านมีความสนใจ/ชอบ ต่อรูปลักษณะดังกล่าวที่ไม่ใช่รูปถ่ายปกติหรือไม่ (ชอบ/ไม่)
3.รูปถ่ายชุดใดที่ท่านชอบมากที่สุด (ตอบ 3เรียงลำดับมาก>น้อย)
4.ในความรู้สึกของท่านแล้ว ภาพถ่ายลักษณะดังเกล่าวมีคุณค่าทาง "ศิลปะ" หรือไม่ (มี/ไม่มี)
5.ท่านรู้จักคำศัพท์ต่อไปนี้(เกี่ยวกับภาพถ่าย) เท่ากับหรือมากกว่า5คำใช่หรือไม่ (ใช่/ไม่)
lomo, halga, lc-a, pop9, supersampler, diana, rolliflex, cross process, pinhole, fish eye

6.อายุ
7.เพศ


เวลาตอบ ให้กดตรงคำว่า post comment

ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาครับผม
ป.ล.อยากให้ก๊อปแล้วแปะ แล้วเขียนคำตอบไว้ท้ายคำถามจะเป็นประโยชน์มากครับ

Monday 16 April 2007

เปลี่ยน

เคยหวัง แม้มันจะลมๆแล้งๆ
เคยสุขที่ได้ฝัน แม้จะแค่ฝันเฟื่อง
เคยบ้าพลัง ที่จะเติมเต็มฝันและหวัง

วันนี้ของเรา สว่างไสว และสดใส
แต่ทำไม ช่างเงียบ และว่างเปล่า

วันเปลี่ยน เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน
แต่มันเปลี่ยนกันได้ถึงเพียงนี้ เลยเหรอ?




กลับมาทีเถิด....ตัวฉัน

ป.ล.การเลือกสิ่งที่ควรเลือก แต่ไม่ใช่สิ่งที่อยากเลือก มันทำลายตัวตน
ความรู้สึกของเรา ได้มากขนาดนี้เลยเหรอ.....รู้สึก ว่างเปล่าจัง

Saturday 14 April 2007

สามล้อฮีโร่

น้าแก้วเป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา ไม่ได้ร่ำรวยอะไร
ช่วงนั้นเรานั่งรถประจำกับแกตอนกลับบ้าน (ตอนอยู่เซนต์แอน)
แกจะรับเด็กที่อยู่ไกลสุดก่อนคือที่เซนต์แอน เซนต์หลุยส์ วัดเมือง ตามลำดับ

เวลาไปจอดที่วัดเมือง แกจะให้เด็กทุกคนลงไปกินขนม
ซึ่งแกมักจะให้เงินเด็กๆไปกินขนมเสมอ โดยเฉพาะเรา
ตอนนั้นบ้านเราคงจนสุดในรถ ครั้งละสองบาท(กินได้สองอย่างเลยนะ)

มีวันนึง แกบอกถามว่าเงินเหลือไหม ถ้าเหลือให้เลี้ยงขนมน้าคืน2บาท
ตอนนั้นเรางงๆ เอ๊ะน้ามาเอาเงินจากเราทำไม ธรรมดาให้เราตลอด
น้าบอกว่าต้องรู้จักให้บ้าง เราก็เลยให้ไปแบบไม่พอใจนัก
พอเราย้ายโรงเรียน ก็ไม่ได้เจอน้าแก้วอีก

ตอนเด็กๆเราไม่เข้าใจที่น้าพูดเท่าไร แต่คำพูดที่ไม่เข้าใจนี่แหล่ะ
มันติดอยู่ในหัวตลอด พอโตมาถึงเข้าใจ และมีอีกหลายเรื่องที่น้าสอน
แต่เราจำไม่ได้เท่าไร แต่รู้เลยว่าน้าเป็นต้นแบบ "คนดี" สำหรับเราเลย

หลังจากนั้นเราได้เจอหน้าแก้วสองครั้งโดยบังเอิญ ตอนม.ปลาย
และก็ช่วงจบม.ปลาย เหมือนว่าน้าจะกลับมาขับสามล้อปกติแล้ว
มีอยู่วันนึงเรากลับจาก กทม.อารมณ์เสียเรื่องไรไม่รุ้ แต่คือสุดๆ
เจอน้าตอนลงจากรถ เราไม่ทันได้มอง ตอนหลังรู้สึกว่าใช่น้าแน่ๆ
แต่เราไม่ได้กลับไปทัก เพราะหงุดหงิดอยู่ ตอนนี้รู้สึกว่าควรจะทักน้าเขา
ถ้าเขาเห็นเราด้วย เขาคงรู้สึกแย่ที่เราไ่ม่ได้ทักเขาแน่ๆ...

น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อธรรมด๊าธรรมดา
ตอนนี้ก็ยังธรรมด๊าธรรมดาอยู่เหมือนเดิม

แต่น้าแก้วก็เป็นคนขับสามล้อที่เป็นฮีโร่ของเราเสมอ :]

ป.ล.เหนื่อยมากๆ เปิดเทอมมาอาทิตย์แรก ร่างกายไม่ปรับตัวเท่าไร
สมองด้วย...ภาษาญี่ปุ่นแบบว่าลงหลุมไปอย่างกู่ไม่อยากกลับ
เพิ่งเรียนไป 3วัน 3วิชา เจองานไป 7ชิ้นโอ้ววววจอร์ช
พรุ่งนี้จะนอนให้เต็มที่ จะจัดบ้าน จัดเสื้อผ้า เจอนัดอีก...เฮ้ออออ

Tuesday 10 April 2007

วันเกิด...

สุขสันต์วันเกิดนะ

10 เมษายน 2550
เวลาไทย 00.15 น.








ป.ล.ตั้งแต่รู้จักกันมา มันก็เป็นวันพิเศษของเรามาตลอด
แต่มันก็คงไม่ได้สำคัญอะไรสำหรับแกเลย...

ถึงอยากจะลืม แต่มันก็ยังพิเศษสำหรับคนอีกคนนึง "เจ๊มุก"
คนที่ให้ความสำคัญของคำว่า "แฮปปี้เบิร์ทเดย์ครับ" จากปากเรา...มากกว่าแก

Sunday 8 April 2007

ฮานามิ (ไม่ใช่ข้าวเกรียบ)

ในที่สุดเราก็จะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ
ที่รอยคอยมานานแสนนน..........นาน กันเสียที

ไม่พูดอะไรมากให้เปลืองความ
ตามไปดูรูปกันได้เลย



ป.ล.อันนี้เบาะๆ เหลืออีกสองชุดยังไม่ได้ืทำงามโคตรๆขอบอก :]

Saturday 7 April 2007

อนุบาลหมีดำ

ชีวิตวัยเตรียมอนุบาลถึงอนุบาลจะเป็นช่วงที่
เราเริ่มมีความจำกันแล้ว (เหมือนกันทุกคนแหล่ะมั้ง)

แต่ก็เหมือนทีวีเก่าๆ ในชนบทอันห่างไกล
คลื่นแห่งความหลัง พากันส่งเสียง....ซ่าา....ซ่าาาาา...
ในความเลือนลางนั้น ก็มีความจำเป็นกลุ่มก้อนอยู่บ้าง

ใครคนหนึ่ง...ตรียมอนุบาลอโนทัย
มีเด็กผู้หญิงคนนึงที่เราสนิทหรือเปล่าไม่รู้จำไม่ได้
แต่จำได้ว่า เราจำได้แม่นมากๆ (เอ๊ะ...รักแรก?)
แต่จำได้แค่นี้แหล่ะ ชื่อก็จำไม่ได้ แต่รู้สึกดีทุกทีที่นึกถึง
(ตอนนั้นเรายังผอมเพรียว โอ้ย...คิดถึงหุ่นแห่งความหลัง)

เพื่อนสนิทคนแรก...อนุบาลเซนต์แอน
ย้ายมาเสร็จโดนซ้ำชั้นทันที เพราะแม่บอกจะได้ตามเก่งๆ
(ตอนอยู่ กทม. เข้าเรียนก่อนเกณฑ์ ทีนี้แม่เลยกลัวลูกจะโง่...)
สนิทกับเพื่อนคนนึงชื่อไอ้อู๋ กินข้าวกลางวันกับมันทุกวัน
ข้าวกล่องด้วยนะ พอขึ้นป.2 ก็ต้องย้ายโรงเรียนไปเรียนที่ดอนทอง
ตอนนั้นเขียนจดหมายให้ไอ้อู๋ด้วย (น้ำเน่าแต่เด็ก...เลย)

พี่เดือน พี่ดวง
พี่ทั้งสองคนเป็นคบ้านเดียวกันกับพ่อเรา
แม่เราเปิดร้านทำผมและรับพี่มาเป็นลูกจ้าง
พี่เดือนลี้ยงเรามาตลอดตอนอยู่ กทม ตั้งแต่เราเกิดเลย
ส่วนพี่เดือนเลี้ยงเราตอนอยู่แปดริ้ว ไปรับไปส่งเราทุกวัน
พาเราแวะกินน้ำจรวดทุกวันเลย...

ตอนนี้พี่ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ที่บ้านเราแล้ว
พี่เขาแต่งงานกับช่างในอู่ของพ่อเรา ออกเรือนกันไปหมดแล้ว
พี่เดือนค่อนข้างสบาย แต่พี่ก็ลำบากหน่อยเพราะสามี
ก็ยังได้เจอพี่เดือนอยู่บ้าง แต่พี่ดวงไม่ได้เจอนานแล้ว...คิดถึงจัง

อี๊ปาน ทำไมเราเลยพี่ปานเรียกอี๊ก็ไม่รู้จำไม่ได้แล้ว
อี๊เป็นคนที่เลี้ยงเรามาคู่กับพี่เดือนแต่ตอนนี้ไม่ได้เจอแล้ว
เป็นคนที่โคตรจะใจดีที่สุดตั้งแต่เราเคยเจอมา
อาบน้ำให้เรา ทำกับข้าวก็เก่ง ทำความสะอาดก็เรียบร้อย
เราไปซ่อนก็เป็นคนไปหาเราจนเจอ ฯลฯ
นิสัยประมาณนางเอกหนังไทย กินน้ำส้ม อะไรแบบนั้นเลย
คิดถึงอี๊มากๆ แม่บอกว่าแต่งงานไปแล้ว แต่สามีไม่ดี(อีกแล้ว)
เลยลำบากมากเลยตอนหลัง แม่เราเคยไปหาพี่เขาด้วย
พี่เขาไม่กล้ามาหาแม่เราเลย เพราะเกรงใจ

ชีวิตวัยเด็กที่เลือนลางก็ประมาณนี้...ซ่าาา...ซ่า...ซ่าซ่าาาา


ป.ล.ช่วงนี้เป็นช่วงซากุระบาน เที่ยวแหลกเลย รู้สึกร่างกายโทรมมาก
ไปกินบุฟเฟ่ต์ปูมาเมื่อสามวันก่อน แต่ไม่มีรูปปูเลยเพราะมัวแต่ห่วงกิน -_-"
ถัดมาก็เที่ยวดูซากุระอย่างเดียว โอยยยยรูปท่วมไม่ได้ทำเลย

ป.ล.2 ที่มีเรื่องจักรยานเมื่อหลายวันก่อน สรุปโดนตำรวจเรียกไปโรงพักเลย
จักรยานแม่งขโมยมา...พี่ไก่ได้มาจาพี่กอล์ฟ อีพี่กอล์ฟแม่งเอามาจากไหนไม่รู้
กว่าจะจบเรื่อง ด่ากับตำรวจซะหลายยก ทำเหมือนเราเป็นโจรเลยแม่ง...เลว

Monday 2 April 2007

เพื่อนคนแรก

"เกิดมาปุ๊บก็รู้จักกันปั๊บ
เขาเจอเราปุ๊บ เขารักเราปั๊บ"

ครอบครัวนี่เอง


ถ้าพูดถึงพ่อแม่...
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงไม่อยากพูดถึงเท่าไรนัก
เพราะเจอกันมาตั้งแต่เกิด เลยเฉยๆ...(เลวเนอะ)

แต่พอโตขึ้น เข้าใจโลก เข้าใจตัวเองมากขึ้น
ก็เลยเข้าใจว่า คำว่ารักที่ตัวเราใช้อยู่นั้น มันเทียบไม่ได้เลย
กับคำว่า "รัก" ที่พ่อแม่บอกเรา

เรื่องย่อๆ
ตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ อยู่กับลูกจ้างของแม่เรา
ทั้งพี่ทั้งน้องเลย จนเราขึ้นอนุบาล3 ถึงย้ายมาอยู่แปดริ้ว
มาอยู่ด้วยกันทั้งหมด จากนั้นก็เหมือนครอบครัวทั่วไป

แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อกับแม่นัก เพราะงานยุ่ง
และเขาก็ให้เราเรียนพิเศษทุกวันๆ (ไม่ค่อยเรียนเท่าไรหรอก)
แต่มันก็เหมือนว่าอยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่ดี

แต่พอโตๆ มาก็เข้าใจเขานะ เลยพยายามอยู่ด้วยกันให้มาก
ไปนั่งนวดให้เขา ไปนั่งคุยนั่งเล่น ดูทีวีด้วยกัน ทุกวัน
ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยทำเลย...

ส่วนพี่เรา ก็ไม่ค่อยสนิทกัน
เวลาคุยกันก็เหมือนสนิทกันแหล่ะ พูดจริงๆมันก็สนิทแหล่ะ
แต่ก็เหมือนไม่สนิท... ก็อยากให้อะไรมันดีกว่านี้
หวังว่ามันจะเปลี่ยน ไม่ต้องดีกับเราก็ได้
แค่ดีกับพ่อแม่ให้มากกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

ถ้าไม่มีครอบครัว ชีวิตเราคงไม่ได้มาถึงตรงนี้
อย่าว่าแต่ตรงนี้เลย ยังไม่ได้เกิดด้วยซ้ำ...

แต่จะช้าเร็ว สักวันก็ต้องจากกัน เวลาที่เหลืออยู่มันมีค่านะ
ก็เลยจะทำดีให้เพื่อนคนนี้เท่าที่จะทำได้ ในตอนนี้แหล่ะ

ป.ล.วันนี้โดนตำรวจเรียกสองรอบ แม่ง...รอบแรกเรียกก็นึกว่าจบ เสือกขี่จักรยานตามมาอีก
ตามมาทำไรเนี่ย...แค่จักรยานไม่มีกุญแจ
เข้าใจนะว่าหน้าที่ แต่รอบเดียวไม่พอเหรอ...เซ็ง
(จักรยานมันเก่าแล้วกุญแจมันพัง เลยซื้อแบบคล้องมาใช้แทน)