Wednesday 17 June 2009

ศิลปะ

เพราะศิลปะ
กินใจเรา และเราก็อยากให้คนอื่นเห็นคุณค่า

Tuesday 9 June 2009

หนึ่งขวบ


แจ๊ซของเราก็อายุครบ 1 ขวบแล้ว
ขอขอบคุณ คุณพ่อ คุณแม่ ที่ออกสตางค์ ผ่อนให้ด้วยนะครับ
( ด้วยเงื่อนไขนานา ประการก็ตามที T-T )

ฉลองครบหนึ่งขวบด้วยการเข้าอู่ T-T 
โดนไอ้คนจีนขับมาชน ด่าไม่ออกเลย

แต่ก็ยังดีที่คุยกันได้ด้วยภาษาอังกฤษ
แต่ก็จะได้รับรถวันนี้แล้ว จะได้กลับบ้านเสียที

ปีที่แล้วออกรถมาก็ได้ไปรับพี่แพะ (ในรูป)
ปีนี้เอารถออกจากอู่ก็ได้ไปรับพี่แพะอีก

เวลาหนึ่งปีนี่ 
นานจัง..

Saturday 6 June 2009

ด้านหน้า..

วัฟเฟิลโคตรหอม ที่BTSอนุสาวรีย์ฯ
กุไปยืนต่อแถวดมกลิ่มมันอยู่นานสองนาน


กุไม่ได้อยากกินวัฟเฟิล
แต่คิดว่าจะซื้อไปฝากเพื่อนเมทกุ ของชอบของมัน


คู่รักข้างหน้ากุ เลือกวัฟเฟิลรสนั้นนี้ อย่างสนุกสนาน
เออ บรรยากาศเกาหลีดี เพิ่มความหวานมันขึ้นมาอีก30%


คู่รักจากไป..
อีเจ๊ ที่ไหนไม่รู้ มายืนอยู่ด้านหน้ากุแล้วบอกว่า
อัลมอนด์ หกชิ้น ไอ้นู่นนี่อีกสามชิ้น


อ้าว..
อัลมอนด์ ที่ควรจะเป็นของกุ โดยที่กุไม่ต้องรออบใหม่
ก็หมดไป...


แต่อีเจ๊ ก็ไม่ได้สมปรารถนาง่ายๆ
เพราะอัลมอนด์มีแค่5


แต่อีเจ๊ก็รอ ด้วยความด้านหน้า.. อย่างกระมิดกระเมี้ยน


ทำเป็นดูนาฬิกา ให้กุยกโทษให้กับความด้านหน้า
ทำเป็นลุกลี้ลุกลน คันในความด้านหน้าของตัวเอง


และไม่หันมาสบตากุเลย ในเวลาเกือบสามนาที
กุงง..


คนเรา เป็นอะไรกันไปหมดแล้ววะ
ไม่ต้องพูดถึงความสำนึกผิดถูกนะ


แค่นึกว่า การที่เราได้อะไรมาสักอย่าง อย่างที่มันควรจะเป็น
ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน เราเองก็สบายใจ


ถูกป่ะ?


พอเราได้ใช้ ได้กิน ไอ้สิ่งนั้น เราก็สบายใจ มีความสุข
อย่างที่มันควรจะเป็น


ไม่ใช่เหรอ?


แล้วอีเจ๊นี่ ทำไมเลือกทางที่มันทรมานตัวเองงี้วะ
มายืนด้านหน้า ให้กุส่งกระแสอาึฆาตใส่อยู่ได้


จากวัฟเฟิลหอมๆ กลายเป็นวัฟเฟิลคุณไสยไปเลย
อร่อยป่ะเนี้ยยยย เวลากินเนี่ย...


จะว่าน่ะก็ว่าได้อยู่
จะไทย ญี่ปุ่น ฝรั่ง ก็ทำมาหมดแล้ว


แต่ที่ไม่ได้พูดไป เพราะกุงงมาก..
ไอ้การด้านหน้าแบบนี้ แม่งออกดอก ออกผล
งอกเงยมาเป็นอะไรบ้างวะเนี่ย


กุไม่เข้าใจ
เลยจริงๆ..